Kolejna unieważniona umowa kredytu w CHF. Tym razem wygrywamy z Bankiem Millennium. Sąd Okręgowy w Poznaniu, wyrokiem z dnia 14 grudnia 2023 roku, w sprawie o sygn. XII C 688/22:

I. Ustalił, że nie istnieje stosunek prawny łączący strony, wynikający z umowy o kredyt hipoteczny z 2008 r. zawartej przez naszych Klientów a Bankiem Millennium S.A. z siedzibą w Warszawie z uwagi na jej nieważność;
II. Zasądził od pozwanego na rzecz powodów do ich majątku wspólnego kwotę 113.054,94 zł (sto trzynaście tysięcy pięćdziesiąt cztery złote 94/100 groszy) wraz z ustawowymi
odsetkami za opóźnienie:
a) od kwoty 108.259,55 zł od dnia 20 grudnia 2021 r.
b) od kwoty 4.795,39 zł od dnia 28 grudnia 2022 r.
do dnia zapłaty.
III. Kosztami procesu w całości obciążył pozwanego i w związku z tym zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 11.817 zł, w tym 10.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Wyrok nie jest prawomocny. Bankowi przysługuje apelacja do Sądu Apelacyjnego w Poznaniu.

Bank bronił klauzul abuzywnych, m.in. poprzez twierdzenie o możliwości uznania za nieuczciwe jedynie poszczególnych elementów niedozwolonego postanowienia umownego, czyli tzw. „częściowego” usunięcia nieuczciwego warunku.

W tej kwestii jednak stanowisko w orzecznictwie jest jasne. Warto chociażby przytoczyć postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2023 roku, sygn. I CSK 4339/22,, w którym Sąd Najwyższy wyraźnie podkreślił, że:

• „Wskazane kwestie zostały już rozstrzygnięte w orzecznictwie TSUE i Sądu Najwyższego. W wyroku z 29 kwietnia 2021 r., C-19/20, TSUE podkreślił że art. 6 i 7 dyrektywy 93/13 stoją na przeszkodzie temu, by sąd odsyłający usunął jedynie nieuczciwy element warunku umowy zawartej między przedsiębiorcą a konsumentem, jeżeli takie usunięcie sprowadzałoby się do zmiany treści tego warunku poprzez zmianę jego istoty. Pogląd ten TSUE powtórzył w wyroku wydanym w połączonych sprawach C-80/21 – C-82/21, wskazując że artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie orzecznictwu krajowemu, zgodnie z którym sąd krajowy może stwierdzić nieuczciwy charakter nie całości warunku umowy zawartej między konsumentem a przedsiębiorcą, lecz jedynie elementów tego warunku, które nadają mu nieuczciwy charakter, w związku z czym warunek ten pozostaje, po usunięciu takich elementów, częściowo skuteczny, jeżeli takie usunięcie sprowadzałoby się do zmiany treści tego warunku, który ma wpływ na jego istotę, czego zweryfikowanie należy do sądu odsyłającego. W obu tych judykatach TSUE jednoznacznie opowiedział się przeciwko możliwości zastąpienia usuniętego niedozwolonego postanowienia umownego treścią przepisu dyspozytywnego.”

Zapraszamy do kontaktu z Kancelarią Adwokacką.